- ਰਾਤ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹਵਾ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਹਰਦੀਪ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਪੁਰਾਣੀ ਬੁਲੇਟ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਵਾਲੇ ਰਸਤੇ ਤੇ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦੇ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਸੀ। ਕਦੇ ਇਹੀ ਰਸਤਾ ਉਸਦੇ ਲਈ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਸੀ, ਜਦ ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਂਦਾ ਸੀ—ਉਹੀ ਕੁੜੀ ਜਿਸਨੇ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਮਾਨਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤੇ ਜਿਸਦਾ ਨਾ ਹੋਣ ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਹਰ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ।
- ਹਰਦੀਪ ਇੱਕ ਮਿਹਨਤੀ ਲੜਕਾ ਸੀ। ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਹੰਸੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਝਲਕ ਵਿੱਚ ਸਹਾਰਾ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਾਲਜ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦੋਸਤੀ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਕਾਫ਼ੀ ਸੁੰਦਰ ਸੀ—ਜਦ ਤੱਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੇ ਇੱਕ ਅਣਖ਼ੂਹੀ ਮੋੜ ਨਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ।
ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਉਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੇ ਵਿਰੋਧੀ ਸਨ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਹਰਦੀਪ ਦਾ ਘਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਿਆਰ ਲਈ ਥੱਲੇ ਸੀ। ਹਰਦੀਪ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ, ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ, ਆਪਣੀ ਸੱਚਾਈ ਦੱਸਣ ਦੀ, ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਉਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀ। ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਦੂਜੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ।
ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹਰਦੀਪ ਲਈ ਸਾਰਾ ਜਹਾਨ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਕਈ ਦਿਨ ਤਕ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਿਹਾ, ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਛੱਤ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਅਸਮਾਨ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਤਾਰੇ ਉਸਦੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹੋਣ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਚਮਕ ਵੀ ਮਲੀਨ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਕਦੇ ਕਦੇ ਡਾਇਰੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਜਜ਼ਬਾਤ ਲਿਖ ਲੈਂਦਾ ਸੀ—“ਜੋ ਮਿਲਣ ਲਈ ਬਣੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਉਹ ਵੀ ਦਿਲ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਨੇੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।”
ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ, ਪਰ ਹਰਦੀਪ ਦਾ ਦਿਲ ਕਦੇ ਪੱਕਾ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਦੁਕਾਨ ਖੋਲ੍ਹ ਲਈ, ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਜਦ ਕੋਈ ਸਿਮਰਨ ਵਰਗਾ ਚਿਹਰਾ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ, ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਧੜਕ ਉਠਦਾ। ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ—ਉਹ ਕਹਾਣੀ ਮੁੱਕ ਗਈ ਹੈ।
ਇਕ ਸ਼ਾਮ, ਜਦ ਮੀਂਹ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਬੰਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਧਰੋਂ ਇੱਕ ਔਰਤ ਛਤਰੀ ਨਾਲ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਨੇੜੇ ਆਈ, ਹਰਦੀਪ ਦਾ ਦਿਲ ਰੁਕ ਗਿਆ—ਉਹ ਸਿਮਰਨ ਸੀ। ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਉਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ। ਉਹ ਹੌਲੀ ਬੋਲ ਪਈ—“ਤੂੰ ਕਿਵੇਂ ਹੈਂ, ਹਰਦੀਪ?” ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਮੁਸਕਰਾ ਸਕਿਆ। ਉਸਦੇ ਅੰਦਰ ਕਈ ਸ਼ਬਦ ਸਨ, ਪਰ ਕੋਈ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਆਇਆ।
ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ’ਤੇ ਵੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਥਕਾਵਟ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਤੀ ਉਸ ਨਾਲ ਅੱਛਾ ਵਿਹਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਰਹਿ ਰਹੀ ਹੈ। ਹਰਦੀਪ ਨੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਿਆ, ਕੇਵਲ ਉਸਦੀ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਮੀਂਹ ਉਸਦੇ ਦੋਵੇਂ ਅਤੀਤਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮੋੜ ’ਤੇ ਖੜਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਸਮਾਂ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਮੁੜ ਸਕਦਾ ਸੀ।
ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਮੈਂ ਦੇਰ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।” ਹਰਦੀਪ ਨੇ ਹੌਲੇ ਨਾਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਕਦਰ ਕਦੇ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਪਰ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸਮੇਂ ਤੇ ਹੀ ਸੁੰਦਰ ਲੱਗਦੀਆਂ ਨੇ।”
ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ, ਅਤੇ ਹਰਦੀਪ ਫਿਰ ਉਸੇ ਰਸਤੇ ’ਤੇ ਤੁਰ ਪਿਆ, ਜਿਥੋਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ ਸੀ। ਪਰ ਹੁਣ ਉਸਦੀ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਸੂ ਨਹੀਂ ਸਨ—ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਸਮਝ ਆ ਗਈ ਕਿ ਪਿਆਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਨਾਮ ਹੈ, ਮਲਕੀਅਤ ਦਾ ਨਹੀਂ। ਜਿਹੜਾ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਥਾਂ ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਕਦੇ ਮਿਟਦਾ ਨਹੀਂ।
ਉਹ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆਇਆ, ਡਾਇਰੀ ਖੋਲੀ ਤੇ ਆਖਰੀ ਪੰਨਾ ਭਰ ਦਿੱਤਾ—
“ਕਈ ਵਾਰ ਪਿਆਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ, ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਮਤਲਬ ਦੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।”
ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ ਮੈਂ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਨੁਵਾਦ ਵੀ ਦੇ ਦਿਆਂ?
